Powrót do Wisł(j)awy

Dziś pierwsza rocznica śmierci Wisławy Szymborskiej.

 

„Jawa”

Jawa nie pierzcha

jak pierzchają sny.

Żaden szmer, żaden dzwonek

nie rozprasza jej,

żaden krzyk ani łoskot

z niej nie zrywa.

—

Mętne i wieloznaczne

są obrazy w snach,

co daje się tłumaczyć

na dużo różnych sposobów.

Jawa oznacza jawę,

a to większa zagadka.

—

Do snów są klucze.

Jawa otwiera się sama

i nie daje się domknąć.

Sypią się z niej świadectwa szkolne i gwiazdy,

wypadają motyle

i dusze starych żelazek,

bezgłowe czapki

i czerepy chmur.

Powstaje z tego rebus

nie do rozwiązania.

—

Bez nas snów by nie było.

Ten, bez którego nie byłoby jawy

jest nieznany,

a produkt jego bezsenności

udziela się każdemu,

kto się budzi.

—

To nie sny są szalone,

szalona jest jawa,

choćby przez upór,

z jakim trzyma się

biegu wydarzeń.

—

W snach żyje jeszcze

nasz niedawno zmarły,

cieszy się nawet zdrowiem

i odzyskaną młodością.

Jawa kładzie przed nami

jego martwe ciało.

Jawa nie cofa się ani o krok.

—

Zwiewność snów powoduje,

że pamięć łatwo otrząsa się z nich.

Jawa nie musi bać się  zapomnienia .

Twarda z niej sztuka.

Siedzi nam na karku,

ciąży na sercu,

wali się pod nogi.

—

Nie ma od niej ucieczki,

bo w każdej nam towarzyszy.

I nie ma takiej stacji

na trasie naszej podróży,

gdzie by na nas nie czekała.

Z tomu „Koniec i początek”, 1997.